Utanfor hang flagga på halv stang. Inni kyrkja var det det tent fem lys. 112 menneske hadde møtt opp skjærtorsdag.
– Det er eitt lys for kvar av dei døde. Det femte lyset skin for oss som lever igjen. For fellesskap, omsorg, kraft og håp, sa prost Sveinung Hansen i starten av sørgegudstenesta.
Avisa Hallingdølen viste gudstenesta frå Torpo kirke i Ål i Hallingdal.
Det tragiske bakteppet er fire dødsfall som politiet etterforskar som drap og sjølvdrap. Faren i ein familie er sikta for å ha drepe kona si og dei to vaksne barna sine, for så å ha tatt sitt eige liv, skriv NRK.
– Å tenne dei fem lysa var ein idé vi fekk låne av kollegane våre på Romerike, som nyleg opplevde ein like ufatteleg tragedie. Det opplevdest som ein god måte å minnast at fire av bygdas innbyggarar er borte, samtidig som vi tente eit lys for oss som er igjen, seier prost Hansen til Vårt Land etter gudstenesta.
Også representantar frå politiet, kommunen og ambulansen deltok.
Kyrkja toler klagene og ropa
– Kva erfarte du i kyrkjerommet i dag?
– Det er ei underleg blanding av at det både er veldig tøft og vondt, men samtidig fint, å komme saman på denne måten, seier Hansen.
– Det er sterkt når vi ønsker velkommen og ser alle ansikta. Det gjer noko med ein å sjå kor sterkt dette berører.
I liturgien brukte kyrkja gamle klagesangar.
– Eg opplevde at både sangen bar oss, og at det var mange som sette pris på biskopens ord. Dei var trøystande og styrkande, kommenterte fleire på kyrkjebakken etterpå, seier prosten.
Rådmannen sa i gudstenesta at det einaste som hjelper mot sorg er å sørge.
– Vi ønskte å gi eit rom for sorga. Kyrkjerommet er eit rom som toler klagen vår og ropa våre, seier Hansen.
– Ikkje aleine
Biskop i Tunsberg, Jan Otto Myrseth, preikte under sørgegudstenesta. For to veker sidan var han i den sama kyrkja og på skulebesøk i bygda.
– Kontrasten kunne knapt vore større.
– Det å for to veker sidan få oppleve Ål som ei bygd folk er veldig stolte over å bu i, og dei imponerande kulturtilboda, og no sjå den voldsomme kontrasten ved å møte ei bygd som er så hardt ramma av noko så meiningslaust og vondt, seier Myrseth.
– Når det først var slik, var det veldig meiningsfullt å få vere her – også når det røynar på, seier han.
Gjennom Sondre Bratland-salmen «Gi meg handa di, ven», ønskte biskopen å poengtere at ei hand er mykje viktigare enn store ord i ein tragedie som denne. Han hadde ein «horisontal» del av bodskapen sin:
– Skal vi som enkeltpersonar og menneske i fellesskap, på skulen, på arbeid, i familiene, komme oss gjennom noko så tungt og tragisk som dette, må vi sitte saman og lytte til kvarandre. Vi må dele smerte, og gjere vårt beste for å forstå kvarandre.
Den «vertikale» bodskapen handla om at midt i alt det meiningslause, så finst det eit lys som kan stråle inn i liva våre.
– Sjølv om Gud ikkje knipsar bort det vonde for oss, så er Gud der, seier Myrseth.
– Påsken handlar om ein Gud som lid for, og saman, med alle som har det vondt.
Krafta i påskens bodskap
Så, om nokre dagar, vender påskens dramaturgi.
– Frå langfredag til påskemorgon vender mørke til lys og død til liv. Det har menneske klynga seg til i 2000 år, og framleis i 2024, seier biskopen.
Også prost Hansen peiker på korleis påskens bodskap kan gi håp, også i sorga over denne tragedia.
– Vi trur lyset skin i mørkret, og at mørkret ikkje overvinn det. Og at kjærleiken får siste ordet, seier prosten.
