I dagens bibelord blir vi kasta inn i ei slags oppsummering av israelsfolkets historie. Det er litt av ein tirade, og konklusjonen er at det er syndene som har ført folket dit dei er. Dei er motiverte til å endra kurs og begynna på eit nytt og betre liv, for å sitera Jakob Sande. Nehemja og folket tar grep, og dei prøver å stabla på beina eit berekraftig fellesskap og bygga opp att Jerusalem. Takken går til Gud som gir alle gode gåver, og som er nådig og rik på miskunn.
Folket kjem litt dårlegare ut, dei er både stivnakka og hovmodige, vil ikkje høyra etter og vender seg bort frå Gud. Denne veka handlar det om tru og tillit, slik eg les bibeltekstane. Å venda seg bort frå Gud fører ikkje noko bra med seg. Det er på mange måtar ein litt framand tanke for oss, i alle fall om vi ser det i den store samanhengen, og der vi på luthersk vis skil mellom det verdslege og det åndelege regimentet.
Det er kanskje likevel mogleg å tenka at verda hadde sett litt annleis ut, på ein positiv måte, om vi hadde vore litt meir gudfryktige, lytta meir til Guds stemme, til fuglesongen i skogen, til trea som bles i vinden og bekkane som sildrar, om vi hadde lytta til jordas sukk og ropet frå dei fattige. Eg er sjølv litt stiv i nakken, og kan godt trena meg på å sjå både til høgre og venstre – og ikkje minst venda blikket oppover. Det kan gjera meg meir audmjuk, litt mjukare og mindre hovmodig.
Eg er sjølv litt stiv i nakken, og kan godt trena meg på å sjå både til høgre og venstre – og ikkje minst venda blikket oppover
Noko av det som er gøy med bibelen er å sjå kor menneskeleg mykje av det som står der, er. «Menneskenes hjerter forandres aldri i all evighet», sa Sigrid Undset. Det er mykje bra med det, men det er også ei påminning om at det i hjartet vårt bur både kjærleik og likesæle. Det som alltid står fast, og som vi blir minna om på side etter side i Bibelen, det er at Gud er ein «Gud som tilgjev, (…) er nådig og mild, sein til vreide og rik på miskunn».
Det kan få både is til å smelta og stive nakkar til å mjukna, hovmodige tankar til å mildna og hjarte til å opna seg.
---
Nehemja 9,12-17
I ei skysøyle førte du dei om dagen og i ei eldsøyle om natta; ho lyste opp vegen dei skulle gå. Du steig ned på Sinai-fjellet og tala til dei frå himmelen. Du gav dei rette ordningar, sanne lover, gode forskrifter og bod. Din heilage sabbat kunngjorde du, bod, forskrifter og lov gav du dei gjennom Moses, tenaren din. Brød frå himmelen gav du dei mot hungeren, og vatn lét du strøyma frå berget mot tørsten. Du baud dei dra inn og ta landet i eige, det som du med lyft hand hadde lova dei. Men dei var hovmodige og stivnakka, fedrane våre, dei høyrde ikkje på dine bod. 17 Dei nekta å høyra og hugsa ikkje dine under som du hadde gjort for dei. Dei var stivnakka og tok seg ein leiar for å venda attende til slaveriet i Egypt. Men du er ein Gud som tilgjev, du er nådig og mild, sein til vreide og rik på miskunn, og du forlét dei ikkje.
---